Juni/juli/aug 2023
Hoi lieve volgers,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van mijn kant heb laten horen. Daarom hierbij een (extra lange) update over hoe de maanden juni, juli en augustus zijn verlopen :).
Momenteel zit ik alweer 5 maanden opgenomen op de afdeling eetstoornissen van Emergis. Ik moet zeggen, ik heb mij nog nooit zo goed op mijn plek gevoelt als hier. Natuurlijk is het niet je thuis, maar als je dan de zorg van een klinische opname nodig hebt dan wil je hier zijn. De behandelaren, verpleegkundigen, therapeuten en groepsgenootjes zie je echt als persoon in plaats van als een nummertje. Op het oog draait niet allemaal om geld, ze willen je helpen naar het hoogst haalbare herstel. Ze kijken verder dan alleen de eetstoornis, ook het onderliggende wordt aangepakt. Een eetstoornis staat namelijk vrijwel nooit op zichzelf.
Waar ik nu sta in het herstel van mijn eetstoornis, dat had ik van tevoren nooit kunnen bedenken. Uiteraard ben ik er nog niet, maar er is een degelijk verschil te zien ten opzichte van 5 maanden geleden. Nog steeds ben ik veel aan het werk in 'werkleerbedrijven'. Het geeft mij een goede afleiding en het gevoel iets te kunnen betekenen voor de maatschappij. Ik ben voornamelijk in het luchcafé te vinden. Hier kan ik mijn hobby 'bakken' uitoefenen. Van koekjes, tot taart en cake... kom maar door! Alles wat ik heb gebakken wordt uiteindelijk verkocht op het terrein van Emergis of ergens in de omgeving. Verder mag ik sinds een tijdje weer beginnen met sporten. Ik wil graag van het 'dwangmatige moeten wandelen' af en deze beweegtijd in ruilen voor een sport waar ik echt plezier uit haal. Zo ben ik begonnen met het volgen van groepslessen in het zwembad en zal ik per 29 augustus beginnen met hockeyen. Doordat ik steeds wat verder kom in het herstel van mijn eetstoornis, komen dit soort dingen als beloningen op je pad voor het harde werken. Daar probeer ik de motivatie uit te halen om door te zetten.
De laatste drie weken heb ik 'vakantie' gehad van mijn werk bij de werkleerbedrijven. Ik heb toen de tijd gehad om wat meer therapieën op de afdeling mee te volgen. Eerlijk gezegd zag ik hier best tegenop. Ik ben een persoon die gewoon graag bezig is, nu wordt je even bewust stil gezet. Er is veel meer ruimte voor je gevoelens. Zoals ik vaak doe, kan ik er nu niet letterlijk voor wegvluchten. Deze drie weken hebben mij zeker goed gedaan. Ik heb een hoop inzichten gekregen, maar stiekem kan ik ook niet wachten om weer lekker aan het werk te gaan ;). Verder ben ik van plan om mij aan te bieden als ondersteunende op de school die zich hier op het terrein van Emergis bevindt. Het is een school voor speciaal onderwijs. Met name kinderen die de diagnose autisme of ADHD hebben, kunnen hier onderwijs krijgen. Het is ook een school voor kinderen die opgenomen zitten op de afdeling kind en jeugd op Emergis. Werken in het onderwijs en met kinderen blijft toch ergens prikkelen. Al helemaal als het gaat om kinderen met een extra 'rugzakje', omdat ik mij goed in deze kinderen kan verplaatsten.
Ik denk mij goed in deze kinderen te kunnen verplaatsen, omdat ik zelf de diagnose autisme heb. Sinds kort is ook de diagnose ADHD bij mij gesteld. Je zult je misschien verbazen, Julia ADHD? Net als bij autisme, hebben menige een stereotype beeld voor zich. Bij autisme zal dit wellicht een jongetje zijn die een obsessie heeft met treinen en bij ADHD mogelijk een jongetje die zich stuiterend door de klas beweegt. Net als dat de meeste Hollanders niet om klompen lopen, hebben autisme en ADHD ook geen uiterlijk. Het zijn stoornissen die zich in de hersenen bevinden en dus geen uiterlijk hebben. Beiden vakken wel onder het kopje 'ontwikkelingsstoornissen' en komen geregeld samen voor. Zelf ben ik nog erg zoekende hoe het beste met deze diagnoses om te gaan. Ik merk aan mezelf dat ik veel moeite heb met het opstarten van en het concentreren op activiteiten, ik het moeilijk vind om prioriteiten te stellen en ik vaak impulsief handel. Mijn hoofd is vaak druk vanbinnen, waardoor ik mij fysiek ook erg onrustig voel. Constant het gevoel een hele snelle sprint te willen nemen. Binnenkort zal er verdere diagnostiek plaatsvinden voor eventuele verwante stoornissen. Mijn behandelaar wilt goed in kaart brengen wat er allemaal speelt om zo de juiste behandeling te kunnen geven.
Voor nu sta ik ingeschreven voor de Lupine kliniek van YOUZ in Capelle aan den IJssel. Dit is een kliniek speciaal gericht op jongeren tussen de 16 en 24 jaar met de diagnose autisme en eventuele comorbiditeit. De klinische behandeling duurt gemiddeld een jaar en richt zich erop om toe te werken naar de hoogst haalbare zelfredzaamheid. Na deze behandeling zal gekeken worden wat voor hulp er verder nog nodig zal zijn. Ik hoop hierna te kunnen gaan wonen bij een beschermde woonvorm. Dit zal betekenen terug naar het Fundament van Yulius in Barendrecht of eventueel naar het Unite Safehouse in Hoenderloo (gericht op eetstoornissen). Ook sta ik ingeschreven bij de SARR, een ambulant specialistisch centrum voor autisme in Rotterdam. Hier zou ik, als ik geen opname indicatie meer heb, terecht kunnen voor behandeling op ambulante basis.
Zolang de behandeling in de eetstoornis kliniek van Emergis niet gaat tegenstaan, mag ik hier blijven tot aan mijn vervolgbehandeling start. De geschatte wachttijd is een jaar, maar hier en daar zou ik wat voorrang krijgen. Hopelijk duurt dit niet al te lang, echter zit ik nu hier ook nog goed op mijn plek en heb ik niet direct de behoefte om weg te gaan. Ik heb nog genoeg doelen waar ik aan zou kunnen en willen werken ;).
Nu ik lichamelijk voor een groot deel herstelt ben, merk ik daar steeds meer de voordelen van. Zoals ik eerder schreef, mag ik beginnen om het sporten weer langzaam op te pakken. Verder komt steeds meer de 'oude Julia' terug qua karakter. Soms reuze ingewikkeld, maar veelal heel fijn! Ik probeer hobby's op te pakken zoals schrijven, lezen, leren, creatief bezig zijn en spelletjes spelen (op de Nintendo Switch). Daarnaast is er ook wat meer ruimte om te werken aan de achterliggende problemen van mijn eetstoornis. In de maanden juni en juli heb ik in groepsverband een psycho-educatie cursus gevolg van 8 weken. Het was fijn om met andere personen die ook gediagnosticeerd zijn met autisme verhalen uit te delen. Je vind herkenning bij en steun aan elkaar. Alhoewel ik dus een hoop positieve punten ervaar van het herstellen op lichamelijk gebied, heeft het ook zo zijn moeilijke kanten. Vanaf de buitenkant is het nu niet direct meer zichtbaar dat er mentale problemen spelen. Op zich ook heel logisch, het zijn niet voor niets MENTALE problemen. Maar goed, het onbegrip wordt daardoor wel wat groter. Gelukkig heb ik een fijne behandelaar die verder kijkt dan alleen het lichamelijke herstel. Dat geeft mij een heel stuk aan geruststelling!
Onder deze blog zijn nog een aantal foto's toegevoegd van fijne momentjes in deze afgelopen drie maanden. Foto's van groepsgenootjes en familie, de eerste keer sporten, creatieve creaties, mijn verjaardag en het bakken bij Van de Kook.
Tot slot wil ik nog even iets kwijt...
Soms vind ik het lastig om te reageren op berichtjes die ik krijg. Vat dit alsjeblieft niet persoonlijk op. Ik waardeer het erg dat zoveel mensen aan mij denken. Ik ga er aan werken om mijn contacten langzaam weer wat op te pakken. Als iemand zich geroepen voelt om langs te komen... vraag het gerust! Ik ben nu in zo'n staat dat ik dit weer zie zitten. Zelf vind ik het moeilijk om te vragen, omdat Goes nou eenmaal voor de meeste niet om de hoek ligt. Niks hoeft, alles mag... ;).
"Op een liefdevolle manier je eigen verhaal onder ogen zien, is het moedigste wat je ooit zult doen."
Liefs,
Julia
