Een maand later

Lieve lezers, 

Ondertussen is het alweer een maand geleden dat ik de laatste update geplaatst heb. Nu ik dit schrijf, is het dinsdagavond 16 juli 2024. Er is een hoop gebeurt. Zelfs vandaag nog een ingrijpende verandering. Dus, de hoogste tijd om mijn laptop open te slaan en het een en ander op te schrijven over de afgelopen periode. Zowel voor mij als voor wellicht voor jullie fijn! 

Om te beginnen, helaas ben ik nog steeds opgenomen op de HIC (High & Intensive Care) van Emergis. De teller staat nu op ruim 9 weken. Veel langer dan wat ik ooit gedacht had toen ik deze opname in ging. Het voorstel was 2 weken, maar tot op heden is er nog steeds geen zicht op ontslag. Waar het eerst het doel was op van de HIC toe te werken naar medium care en daarna eventueel naar de woonhuizen (klinisch wonen), zijn we nu een hele andere koers gaan varen. De situatie is volgens mijn psychiater te risicovol/te zorgwekkend om voor te zetten in de zogenaamde 'acute opname keten'. Ik zou over 5 maanden beginnen bij het ambulante team 'AMBIT', maar dat komt volgens hen te laat. Het gaat namelijk niet goed...

Zoals ik het vaak omschrijf is als volgt: 

Het voelt alsof ik niet meer ik ben. Het voelt alsof de Julia in mij weg is. Misschien niet voor altijd. Hopelijk niet voor altijd. Maar nu wel. Wie ben ik dan nu? Mijn denken en doen is overgenomen door twee 'personen'. Ongewenste personen als je het mij vraagt. Deze twee personen hebben een tegenovergestelde persoonlijkheid. De een wilt er alles aan doen om te werken aan herstel om de oude Julia weer terug te krijgen. Deze persoon geeft de hoop niet op en blijft enigszins positief. Ik noem deze persoon: 'het vechtertje'. De andere persoon is erg somber en suïcidaal. Deze persoon gunt mij het leven niet en heeft alleen maar negativiteit in te brengen. Het geeft mij destructieve opdrachten om mij nog dieper weg te laten zakken in alle ellende. Deze persoon noem ik: 'het monstertje'. Deze twee personen wisselen elkaar voortdurend af. Wanneer wie aan zet is, dat heb ik vaak niet in de hand. Er hoeft niet een specifieke aanleiding voor te zijn wil bijvoorbeeld het monstertje op komen spelen. Wel merk ik dat over het algemeen de ochtenden het 'rustigste' verlopen hoe verder de dag vordert, hoe lastiger het gaat. Het lukt mij vaak niet om weerstand te bieden tegen de stemmen die ik in mijn hoofd hoor. Soms verzink ik diep weg in mijn gedachten, omdat ik allerlei nare beelden in mijn hoofd te zien krijg. Beelden waarop ik mezelf iets aan doe. Weerstand bieden tegen de destructieve stemmen is enorm lastig. Meestal lijkt de situatie te verergeren als ik niet met de destructieve plannen mee ga. Een van de vervelende dingen die hier ook bij komen kijken, is dat mijn geheugen erg slecht is. Ik vind het vaak al lastig om te vertellen wat ik op een dag gedaan heb/hoe het gegaan is. Het put mij uit. En, omdat het zo abstract is weet niemand direct een oplossing. Niemand weet hoe en wanneer het minder zal gaan worden. Soms verliest daarom ook het vechtertje de hoop. Dat is het laatste wat ik wil...

Er gaat onderzocht worden of mijn klachten passen binnen de criteria voor de diagnose 'DIS', dat staat voor dissociatieve identiteitsstoornis. Wat in ieder geval zeker is, is dat de situatie vrij complex is en dat ik vast dreig te lopen hier op de HIC. Mijn behandelaren en ik zijn nu druk bezig met het opzetten van een nieuw plan. Er lopen aanmeldingen bij diverse klinieken elders in het land. "We moeten uitwijken naar behandelklinieken met expertise, want hier gaan we het niet redden", aldus mijn psychiater. Zo loopt er een aanmelding bij KIB/CIB afdelingen van Youz/Parnassia en mogelijk een aanmelding bij de KIZ van GGZ Rivierduinen. Het zouden tijdelijke opnames worden met als doel om terug te keren naar Emergis als ik daar de behandeling heb afgerond. 

Ik vind het dubbel. Aan de ene kant wil ik graag behandeling krijgen en zie ik ook in dat op deze voet verder gaan niet gaat werken. Aan de andere kant wil ik graag in Zeeland blijven. Ik zie erg op om weer (tijdelijk) te moeten verhuizen naar een andere plaats in het land. Weer een nieuwe plek met weer allemaal nieuwe gezichten. Maar goed, ik weet ook dat mijn gezondheid voorop staat en dat een plek minder belangrijk is. Lastig is het alleen wel. 

Verder is mijn familie druk bezig met het leeghalen van mijn kamer op de BW (beschermde woonvorm) waar ik woonde. Ik ben helaas te lang afwezig om daar mijn kamer aan te kunnen blijven houden. Daarnaast denken ze dat ik daar niet de zorg niet afdoende is om mij goed te kunnen gaan begeleiden. Het is jammer, maar helaas is het niet anders. Ik vergelijk het maar een beetje met het kiezen van een studie. Veel studenten maken vaak een eerste verkeerde keuze. Soms zelfs ook bij de tweede of derde keuze sluit de studie nog niet aan bij hun verwachtingen/wensen. Ik heb deze BW (en een voorgaande BW) geprobeerd. Helaas waren dit geen passende BW's voor mij, of in ieder geval: op DIT moment niet. Ik ga nu eerst werken aan mijn gezondheid in een klinische omgeving en tegelijkertijd ga ik opzoek naar een nieuwe BW die hopelijk passender is voor mij. Het besef dat je alleen nu niet een plekje hebt om op terug te vallen, is wel erg vervelend! Je hebt niet een thuis. Mijn thuis is op dit moment de kliniek. Dat is niet wat je wilt. Hoe veilig de omgeving soms ook lijkt te zijn/is. 

Maar goed, op dit moment zit ik nog op de HIC van Emergis en is er nog weinig duidelijkheid over een vervolgplek/behandeling. Hoe ziet mijn behandeling er dan nu hier uit om het toch 'veilig' te kunnen houden? Een lange tijd heb ik en mijn behandelaren geprobeerd de zorg te bieden in een 'vrijwillig kader'. Helaas is er vandaag toch besloten door mijn psychiater dat er een opnieuw een crisismaatregel moet komen voor verplichte zorg, omdat de zorg die nu geleverd moet worden niet passend is in het 'vrijwillige kader'. In feite verandert er niet veel aan de huidige situatie, omdat er al een hoop gedwongen zorg geleverd werd. Zo zijn een hoop spullen niet in mijn eigen beheer, mag ik niet met ontslag mocht ik dat willen, heb ik tot op heden nog geen vrijheden gehad (wat betekent dat ik nog niet buiten de deuren van de kliniek ben geweest), mag ik vanaf 2 uur 's middags tot aan het slapengaan niet in mijn kamer komen (deur zit op slot), wordt ik fysiek vastgehouden en verplaatst als ik niet mee werk en is er geregeld 1 op 1 begeleiding. Tja, niet iets om blij van te worden. Dat er nu een crisismaatregel is afgegeven, betekent dat het hele riedeltje weer opnieuw doorlopen moet worden. Over 3-5 werkdagen zal er een zitting plaatsvinden met de rechter en mijn advocaat om de situatie verder te bespreken. Het gaat dan met name om het eventueel verlengen van de crisismaatregel en welke vormen van verplichte zorg er toegepast mogen worden. 

Hoe kan het nu dat het zo 'slecht' gaat? Naar mijn idee is het kantelpunt geweest toen het zogenaamde 'autonomiebevorderd beleid' werd ingezet. Dat houdt in dat jij verantwoordelijk bent voor de keuzes die je maakt. Dat ze daar enige risico's mee zouden gaan lopen? Ja, daar waren ze zich van bewust. "Soms moeten we risico's nemen", waren de woorden van mijn psychiater. Naar mijn idee speel je dan een beetje met het leven van mensen, vooral mensen die erg suïcidaal zijn. Na helaas een te lange periode, zijn zij ook tot dit besef gekomen. Het kan wellicht een best werkend beleid zijn, maar niet voor de fase waar ik nu in zit. Voor nu, minder regie in een gedwongen kader. 

Het is niet leven, maar overleven. Geregeld wordt er tegen mij gezegd door zorgverleners: "Heb je weleens nagedacht over euthanasie?" Ik vind het lastig als dit wordt gezegd. Vinden zij dan ook dat er geen hoop meer is? Of, gunnen zij mij alleen de rust van de dood? Zelf zit deze optie nog helemaal niet in MIJN opties. Ik heb naar mijn gevoel nog niet alles geprobeerd. Daarnaast heb ik een heleboel lieve en helpende mensen in mijn directe omgeving. Mensen die mij motivatie geven om door te zetten. Mensen waarvoor ik wil leven. Opgeven kan altijd nog, maar voor nu is dat zeker nog te vroeg! 

Voor iedereen die het (ook) nodig heeft... een extra dikke knuffel van mij! 

En voor de anderen, bedankt voor het lezen! Mocht je de behoefte voelen om op mijn blog te reageren, neem gerust contact op via het kopje 'contact'. 

Mocht je graag een kaartje willen sturen, dan kan dat naar het volgende adres: 

HIC Emergis
Oostmolenweg 99
4481PM, Kloetinge 
T.a.v. Julia Vaessen 

Veel liefs van mij!