December 2022

Lieve lezers,

Welkom bij mijn eerste maandelijkse update van december 2022. Dit is meteen een maand waarin een hele hoop gebeurd is. Ik neem jullie mee tijdens de terugblik op deze gebeurtenissen.

De decembermaand begon nog erg uitzichtloos. Sinds halverwege oktober ben ik thuis uit een opname van bijna een jaar. Deze periode is heel intensief geweest, waardoor de plotselinge overgang naar huis als een grote klap kwam. Het voelde als een eindeloos zwart gat. Gelukkig werd ik vrij snel aangemeld bij de acute dagbehandeling van GGZ Rivierduinen. Deze 'behandeling' zou in totaal 6 weken duren, vooral gericht op mijn depressie. Ik merkte al snel dat ik niet veel uit deze behandeling kon halen. Ik ging hier 4 dagdelen naartoe met vrij veel tegenzin. Het voelde meer als een nodige dagbesteding dan dat ik erop vooruitging. Daarbij kwam dat ik dit graag deed voor mijn vader. Hij had ook wat uurtjes vrij nodig om tot zichzelf te kunnen komen. Hij was tenslotte bereid geweest om mij volledig op te vangen nadat ik uit de kliniek was ontslagen. Naast de acute dagbehandeling ben ik af en toe bij het Leontienhuis geweest. Dit was voor mij echt een plekje waar ik even tot rust kon komen. Ik deed mee aan het inloopprogramma wat inhoudt dat je mee kunt doen met creatieve therapie, yoga en/of klankschalen. Verder zijn er gezamenlijke eetmomenten en is er altijd iemand aanwezig als luisterend oor. De dingen waar ik thuis niet de rust voor kon vinden, kon ik daar wel. Zonder dat er druk achter zit, kan je even niks anders doen dan je focussen op iets creatiefs of meedoen aan een yoga sessie. Buiten deze dagvullende activiteiten om, heb ik veel tijd samen met mijn vader doorgebracht. We zijn vele natuurgebieden afgegaan, hebben uren gepraat over het leven en hebben samen wekelijks gezwommen om ons hoofd leeg en rustig te maken in deze stressvolle tijd. Er speelde namelijk van alles. Mijn vader en zijn vriendin zaten midden in een verhuizing en er liepen aanmeldingen bij verschillende hulpinstanties voor mij om zo snel mogelijk een goede plek ter vervolgbehandeling te kunnen vinden. Om het weekend ben ik naar mijn oom en tante geweest om daar een weekendje te logeren. Ook dit gaf de nodige en welverdiende ruimte aan mijn vader en zijn vriendin om eventjes tot rust te komen. Daarentegen had ik meteen een goede afleiding. Net als mijn vader en zijn vriendin, ben ik mijn oom en tante ook onwijs dankbaar voor deze tijd. Hoe zij mij door deze onstabiele periode heen hebben getrokken.

Al vrij snel in december kregen we het nieuws dat ik een behandeling kon krijgen in de autisme kliniek van Emergis. Vanuit mijn vorige behandelplek (Ursula), waar alle nadruk op de eetstoornis lag, werd geadviseerd om intensievere behandeling voor mijn autisme te gaan volgen. Dit zou de oorzaak van mijn eetstoornis zijn, en zodra de oorzaak beter wordt aangepakt zal de eetstoornis ook minder aanwezig zijn was de denkwijze. Ik kon mij hierin wel vinden. Wat mij vooral tegenhield om te herstellen van mijn eetstoornis is het niet weten hoe te kunnen functioneren in een maatschappij die gemaakt is voor neurotypische mensen. Dit nieuws was dus een groot lichtpuntje in deze donkere tijd. In eerste instantie kon ik daar halverwege januari terecht voor een opname van 6 maanden, maar uiteindelijk hadden ze nog een zogenaamde 'BOR kamer' vrij waar ik al terecht zou kunnen. Op dit aanbod ben ik meteen ingegaan. De thuissituatie was gewoon niet veel langer meer houdbaar. Mentaal was ik uitgeput en zat ik er totaal doorheen. 15 december was uiteindelijk de opname dag dat ik twee dagen van tevoren, samen met de behandelaar van daar, besloten had.

De eerste dagen waren erg wennen. Het terrein van Emergis ligt in Zeeland, bijna 3 uur van mijn huis vandaan met het ov. Het gemis van mijn familie na zo'n intensieve periode van contact was lastig. Ook de dagelijkse gang van zaken was heel anders dan ik gewend was vanuit de Ursula. Er is hier geen gezamenlijk therapieprogramma. Wat moet je dan doen de hele dag? Ook gaan de eetmomenten er heel anders aan toe dan in een kliniek voor eetstoornissen, wat natuurlijk vrij logisch is. Niemand is verplicht aanwezig te zijn bij de eetmomenten en wat er gegeten wordt is veel gevarieerder. Van friet met snacks en pasta pesto tot stamppot en soep aan toe. Nu ik hier 2,5 week zit begin ik steeds iets meer te wennen. Ik ga nu een aantal dagen per week naar werkleerbedrijven toe. Dat zijn bedrijven waar je op een hele laagdrempelige manier weer kunt leren om te werken in de maatschappij. Daarnaast heb ik wekelijks gesprekken met een psycholoog en worden de therapieën psycho-educatie en pmt opgestart. Qua eetstoornis ondersteuning ga ik gesprekken krijgen met een persoon van de afdeling eetstoornissen bij Emergis. Door de feestdagen duurt alles helaas wat langer.

Deze maand kwam er verder nog een groot lichtpuntje naar ons toe. Ik sta ongeveer een half jaar ingeschreven bij een organisatie voor beschermd wonen, speciaal gericht op jongeren met autisme. Deze jongeren proberen ze in 3 jaar te helpen om zelfstandiger te worden en hun leven weer op de rit te krijgen, zodat ze daarna met minder/zonder begeleiding kunnen gaan wonen. Vrij plots werden wij gebeld dat ik de eerste ben op de wachtlijst en dat er al kamers beschikbaar zijn. We zijn vervolgens nogmaals op intake gesprek geweest om alles goed door te nemen, waarna ik mijn toekomstige kamer heb kunnen zien. Ik mag deze kamer helemaal inrichten naar mijn eigen smaak. Ik ben onwijs blij dat dit allemaal zo snel gegaan is! Ik kijk al een hele tijd, net als veel andere jongeren, uit naar een plekje voor mezelf. Een plekje waar ik mij veilig en thuis voel. Nu gaat dit eindelijk echt werkelijkheid worden! 20 januari is mijn verhuisdatum.

Natuurlijk ben ik nog een tijdje in behandeling bij Emergis. Nu is afgesproken dat ik de weekenden van vrijdag t/m zondag op verlof mag naar mijn plekje voor beschermd wonen en dat ik doordeweeks verblijf bij Emergis om daar verder behandeling te volgen. Dit is een uitzondering op de verlofregels (normaal mag je wat minder vaak op verlof), maar iedereen ziet gelukkig het belang in dat ik daar alvast goed kan gaan wennen. Nu steeds meer dingen op zijn plek vallen, begin ik wat positiever naar de toekomst te kijken. Ik zie weer perspectief om een bijbaantje te nemen, om mijn studie weer op te pakken en om eventueel in de zomer een weekje op vakantie te gaan.

De feestdagen deze maand heb ik gelukkig ook thuis mogen doorbrengen met allemaal lieve mensen om mij heen. Het waren geen makkelijke dagen, maar veel beter ten opzichte van vorig jaar. Ik ben dankbaar dat ik thuis kon zijn, iets vrijer in het eten was en het ongelofelijk moeilijke jaar knallend heb kunnen afsluiten met twee uitdagingen op één dag: uit lunchen én oliebollen eten. Iets wat ik een jaar geleden niet voor mij kon zien. Iets wat mij hierbij geholpen heeft is uiteraard de steun van mijn familie, maar ook de meditaties van Michael Pilarczyk. Een grote aanrader!

Al met al kan ik zeggen dat de maand december donker is begonnen, maar veel meer kleur heeft gekregen. Zolang je elke dag, hoe moeilijk het ook is, blijft doorzetten en geloven in jezelf, kom je er. Alles gebeurt met een reden. Alles komt goed...

Ik denk aan iedereen die het moeilijk heeft, in dezelfde situatie zit als waar ik in gezeten heb... ik ben er voor jullie!

Liefs,

Julia